مازندران صدا ندارد

به قلم: مجید افضلی

شاید اگر ما هم جز استان‌هایی بودیم که شکاف‌های قومی و مذهبی فعال داشت نیازی به این‌همه تقلا نبود و ای‌کاش عزیزان مسئول، مسائل فرهنگی و اقتصادی یا زیست‌محیطی را بیش از تبدیل‌شدن به مشکل سیاسی و نهایتاً امنیتی ببینند و به استقبال آن بروند، اصلاً موضوع آب برای مازندران که یک‌زمانی مزیت نسبی‌اش همین فراوانی آب بود همین حالا هم موضوع امنیتی است چراکه مازندران هست و کشاورزی و کشاورزی هست و آب.‏

میدانیم که پشت موضوع انتقال آب خزر یا پروژه‌هایی نظیر سد فینسک، اراده ملی وجود دارد و حتی تا حدودی ناظر به انتقال پایتخت به استان سمنان در آینده می‌باشد و تقریباً مطمئنم مجمع نمایندگان استان مازندران هم‌توان ایجاد فشار یا حتی اقناع صاحبان اصلی طرح را ندارد.

‏پس بهتر است دعوا را برد پیش همین اکابر ملی که برای حل مشکل امروز کشور چشمشان را به روی هزار مشکل آینده بسته‌اند.

بحران آب جدی است و بیشتر از همه ثمره اجرای طرح‌های حوزه انرژی و صنعت بدون در نظر گرفتن ویژگی‌های زیست‌محیطی و آمایش سرزمینی می‌باشد. پس باید بپذیریم بحرانی که در طول چهار دهه اتفاق افتاده راه‌حل یک‌ساله ندارد و یک بحران در مقیاس ملی راه‌حل منطقه‌ای ندارد. ‏

در مورد اصفهان واقعیت این است که با توجه به اقلیمش باید در طول این چند دهه بین صنایع آب بَر و کشاورزانش یکی را انتخاب می‌کرد که ظاهراً هردو را می‌خواهد.

این نوع ساماندهی جمعیت، حضور و مطالبه نوعی فشار رسانه‌ای و مردمی برای تحقق پروژه انتقال آب است که خب فقط در توان برادران توانمند اصفهانی است که متضرر اصلی آن در حال حاضر زاگرس نشینان هستند که مثل مازندران دیده نمی‌شوند؛ و البته مطالبه جدید اصفهان ناظر به انتقال آب از حوزه کارون هم می‌باشد.

اما مازندران چه باید بکند؟

بخش زیادی از جنگل‌های مازندران با دلایل گوناگونی چون ویلا سازی از بین رفته است. هم سد فینسک و هم پروژه انتقال آب خزر، علاوه بر هزینه‌های سنگین مشکلات زیست‌محیطی فراوانی دارد که به آن اشاره‌شده است، چیزی که قطعی و مشخص است با این انتقال‌ها کویر تبدیل به جنگل نخواهد شد اما قطعاً آینده جنگل‌های هیرکانی که قدمتی به‌اندازه عصر یخ‌بندان دارند، چیزی جز کویر شدن نیست.

استاندار نماینده عالی دولت در استان است و بیراه نیست از ایشان بخواهیم که به گوش عزیزان برسانند، زیاده‌خواهی‌های آب و انرژی از سمت هر استانی که باشد، بیش از آنکه گواه رشد و توسعه باشد نشانه توسعه نامتوازن است. نه‌تنها برای مازندران بلکه برای ایران باید جلوی این اشتباهات ایستاد و گوشزد شد که این دست راه‌حل‌ها فقط زمین بحران را عوض می‌کند و زمان آن را به تعویق می‌اندازد. هرچند اکنون هم برای مازندران دیر است.